We hadden geen duidelijk plan en geen bestemming voor ogen. Het plan veranderde elke dag en de bestemming elke week. Maar dat geeft blijkbaar niet want uiteindelijk zijn we de halve wereld rond gereisd. Bovendien geloven we nog steeds niet dat je daar een goudberg voor nodig hebt. Het enige wat je moet doen is veranderen in een pikey en de dingen “pikey style” regelen. Want met een open blik kom je vele warme harten tegen. Iedereen heeft immers meer in petto om ruilhandel te drijven dan louter geld. Wij geraakten alleszins veel verder dan we aanvankelijk gedacht hadden.
Pikeypisces behoren tot het sterrenbeeld van de pisces of vissen en reizen rond als pikeys. Pisces onderscheiden zich van de andere sterrenbeelden omdat ze zo verstrooid en slordig zijn. Elke dag spelen we wel iets kwijt. We zijn bijvoorbeeld bijzonder goed in liften, maar nog beter in spullen achter laten in de auto van de chauffeur. Pikeys verschillen van andere reizigers omdat ze overal veel langer blijven plakken, bitter weinig geld uitgeven en zoveel mogelijk in ruilhandeltjes regelen. Een pikey herken je makkelijk aan schiemselige klederdracht, warrige kapsels, materiaal dat met haken en ogen aan elkaar hangt en een big smile.
De eerste etappe van onze reis was een roadtrip in Frankrijk. We sliepen in Atalanta (onze auto) of in een tentje ergens langs de weg. In Marseille gingen we couchsurfen en maakten veel eten, soepjes en fruitdrankjes in de plaats. Groenten en fruit haalden we bij marktkramers die hun waar anders in de container zouden smijten. In de Gorges du Verdon sliepen we in een grot en kregen nadien een lift van twee echte Fransen die ons de kunst leerden om (illegaal) champignonnen te zoeken (mandje met stokbrood, truffelpatee en rode wijn inbegrepen!). In Toulouse logeerden we bij een familie met wie we onze zelf geplukte champignonnen deelden. Succes gegarandeerd!
Na onze roadtrip dropte ik Kjel ergens op een drukke baan vol files en stinkende auto’s. Ons afscheid was memorabel, maar allebei vroegen we ons af of we elkaar zo lang konden missen. Pisces zijn immers altijd met twee. En onafscheidelijk.
Kjel speelde samen met Ben proefkonijn om te bootliften. Kan je liften per boot? Zijn er kapiteins die je meenemen? Zelfs als je geen geld en geen ervaring hebt? Dat was de grote vraag die iedereen in de ban hield. Blijkbaar wel. De twee settelden zich in Gibraltar, waar de zeilboten uitvaren voor de grote oversteek van de Atlantische Oceaan. Elke dag hingen ze rond in de marina en praatten ze met kapiteins over boten, zeilen en pikeys. Een dikke week later vaarden ze uit naar Madeira en Gran Canaria met een 70-jarige Fransoos. Daar huisden zeker tachtig pikeys samen op het strand terwijl ze wachtten op een lift per boot naar het beloofde land. De meesten floreerden echter zo goed in deze community dat er van zeilen niet veel in huis kwam. Kjel en Ben, serieuze pikeys, verhuisden naar een andere boot bij vrienden van de kapitein. Eens in het circuit en je bent vertrokken. Drie weken later arriveerden ze in de zonnige Caraïben!
Drie maanden na ons afscheid vloog ik naar St. Martin in de Caraïben waar Kjel mij met champagne (niet echt pikey), een machete, een speedbootje (extreem pikey toestand) en door de zon fel geblondeerd haar stond op te wachten.
In de Caraïben leefden we samen met Benneke, ook een pikeypisces eerste klasse. Op hetzelfde eiland vonden we bovendien de Godfather aller pikeys, Mike. Samen met zijn echtgenote Sally voederde hij ons en zijn andere pikeys, waste de vuile kleren en bood onderdak aan. Zo belandden wij op zijn grootste trots, The Baywood, een oude zeilboot uit de jaren 70. Weinigen van de andere reizigers die ons tijdelijk vergezelden overleefden de barre omstandigheden (geen stromend water, elektriciteit, gas, douche, toilet of andere vormen van beschaving). Als gevolg moesten we het voornamelijk met ons drietjes doen. Maar we vormden een vrolijk trio en kwamen zelden iets tekort. Samen zorgden we voor de boot, herstelden we wat kapot (en te redden) was en hielpen onze Godfather met kleine klusjes. Zo ontdekten we dat je niet enkel kunt bootliften maar ook “boatsitten”. Benneke heeft ons ondertussen jammer genoeg verlaten en is terug naar Europa gezeild.
Vanuit de Caraïben vertrekken vele yachters richting Panama en the Pacific. Kapiteins zoeken naar crew en crew zoekt naar kapiteins. Als ze elkaar vinden en het klikt, gaan ze samen in zee. De deal varieert. Met relevante ervaring en/of brevetten kan je betaalde jobs zoeken als deck hand, first mate of galley slave. Zonder die geloofwaardigheid kan je blijkbaar toch een (onbetaalde) plaats veroveren in het ruim, want dat is ons overkomen. Hoewel ik zeeziek werd, geen enkele zeilervaring had en zelfs niet eens basic kookkunsten kon aanbieden, mocht ik meteen mee. Enthousiasme wordt blijkbaar nog het hoogst van al in het vaandel gedragen.
Na de zorgeloze maanden op St. Martin stapten we over op Red Sky Night om met Captain Jack Daniels op de kapiteinstroon naar zijn hometown down under in Australie te zeilen. Hoewel Daniel niet tot de clan der pisces behoort, maar een echte leeuw is, werd hij algauw aanvaard als nieuw lid van het triumviraat der pikeys, want zijn levensstijl verraadt de aanwezigheid van de nodige genen. Hij gaf ons een bed, vervoer en al zijn kennis over zeilen terwijl wij hem hielpen met de zeilen, ‘s nachts de wacht hielden en lekkere boef op tafel toverden.
Een van de grootste voordelen van zeilen is dat je op zee duizenden mijlen kan afleggen zonder ecologische voetafdruk achter te laten, gewend raakt aan the slow way of life, zeeën van tijd hebt om te lezen en te leren koken (met extreem beperkte middelen), elke nacht een prachtige sterrenhemel te zien krijgt en zonder problemen exotische bestemmingen kunt exploreren…
We zeilden samen naar Saba, St. Kitts, St Eustatius, Montserrat, Dominica en Panama. Daarna namen we een pauze en vlogen we elk de andere kant uit. Daniel bezocht zijn zoontje in Australie en wij trokken naar Cuba. In juni staken we het Panamakanaal over om de Stille Oceaan in te duiken. We exploreerden Malpelo, Galapagos, de Marquesas, de Tuamotos en de Society eilanden. Op de eilanden in de Stille Oceaan namen we gretig deel aan de heersende ruilhandeltjes. Op sommige plaatsen gebruikten de mensen zelfs geen geld omdat er toch niets te kopen valt. Daar laadden wij hen vol met cake, pudding, vis- en duikgerief, “vrouwenspullen”, kleren, drank en andere dingen die voor hen veel waardevoller zijn dan voor ons en zij vulden onze netten met vers exotisch fruit, leerden ons nieuwe vistechnieken en nodigden ons uit om lekkere lokale specialiteiten te eten.
In Tahiti verwisselden we snel van boot vooraleer het cycloonseizoen begon. Capt Jack Daniels wilde blijven plakken om te wachten op het langverwachte bezoek van zijn zoontje. Wij wilden verder reizen naar Nieuw Zeeland, net als de prachtige boot Thalassante met Claire, Yves en de filou Daniel (een pikey veteraan) aan boord. Opnieuw werden we ingeschakeld voor dag- en nachtshifts en kookten om de beurt een hele dag met desserts en aperitiefjes inbegrepen (de drie pikeys aan boord werden verwend en vestgemest).
Hoe westers Nieuw Zeeland ook is, pikeys worden met open armen onthaald. Er valt heel wat te Wwoofen (werken op biologische boerderijen in ruil voor boef en bed) zoals in Kerikeri Organic. Marty Robinson is the Godfather van de ruilhandel in the Bay of Islands. Bij hem werd ik een specialist in biologische appelsienen persen en met de traktor rijden. Kjel liftte elke dag een uur heen en terug naar zijn werk op de bootwerf van Opua en leerde op die manier de helft van de locals kennen. Nooit arriveerde hij te laat op zijn werk, altijd pakten lieve zielen hem mee.
Na zes boerse weken verhuisden we naar de pikeybuurt van The Bay of Islands. Onze nieuwe huisbaas Mister Gray leerden we kennen tijdens het liften. Van hem mochten we pruimen, mandarijnen en veel onkruid plukken in plaats van onze huur en elektriciteit te betalen. Gray mogen we zonder aarzelen de smerigste pikey van Nieuw Zeeland dopen. Echt een vunzige, maar daarom niet minder hartelijke kerel.
In Nieuw Zeeland kan je zelfs als meisje zonder problemen vlotjes overal naartoe liften. Zo leerde ik een imkerfamilie kennen die mij een job gaf om manukahoning te extraheren. Als beloning kreeg ik onder andere gratis (voor pikeys anders onbetaalbare) manukahoning met hopen. Kjel en ik werkten een tijdje samen op een oesterboerderij met kloeke Maori’s. Voor ons afscheidsfeestje kreeg Kjel een zak (afgedankte) oesters kado zodat alle pikey aanwezigen zich te pletter konden slurpen aan deze delicatesse.
Net een jaar na mijn vertrek uit België kregen we bezoek van Santal en Neetje en rond onze verjaardagen in maart vlogen ook Kjels moeder en haar echtgenoot naar dat godvergeten gat in de Stille Oceaan. Ze pamperden ons allemaal van begin tot eind. Het enige wat wij moesten doen was braaf op de achterbank zitten, (met veel plezier) meegaan op alle uitstapjes en af en toe een fles wijn kraken. Van Santal en Neetje kregen we de langste (drie weken) en verste (van het topje van het noordeiland tot het einde van het zuideiland) lift ooit. Maar we hadden veel plezier en de oudere generatie zag duidelijk voordelen in het pikeybestaan. Berlinda en Johan verwenden ons met alles wat tegenovergesteld is aan een pikeybestaan.
In de Nieuw Zeelandse bergen beleefden we geweldige tijden. Bergen beklimmen, wilde rivieren oversteken, gletsjers bewonderen en champagne drinken op duizelingwekkende hoogtes…
Maar aan alle mooie liedjes komt een einde en plots waren onze centjes op. Hoe weinig onze levensstijl ook kostte, er moest geld in de lade komen. We beslisten om ons in Nelson te settelen. Een mooie, gezellige, kleine havenstad omgeven door groene heuvels, met het warmste klimaat van het zuideiland. We belandden bij Kay, een boeddhistische, gepensioneerde madam die praat met kippen en katten. Via HelpExchange konden we alweer een pikey deal fiksen: de helft van de huur betalen we met onze handen. Tuinieren, poetsen, klusjes opknappen aan het huis,… alles waarmee we haar kunnen helpen. Ze heeft het wel erg druk om haar twee nieuwe pikeypisces manieren te leren en soms komt het haar de strot uit hoe slordig en verstrooid we zijn. Ze is erger dan onze twee moeders EN twee vaders samen. Maar we kunnen er misschien wel iets uit leren. Hoewel dat tot vandaag de dag nog niet echt gebeurd is!
Uiteindelijk is de maat van de uitwisseling zelden geld maar overwegend tijd, interesse, een efforke en een grote glimlach. En daarmee reizen pikeypisces de wereld rond!
Tijdens de wintermaanden hebben we weinig avonturen beleefd en er vallen weinig straffe verhalen te vertellen over die periode. Dat komt omdat de arme pikeypisces elke avond perte totale van het vele werken in bed kropen (dat waren we niet meer gewoon). Kjel werkte outdoors in de haven, aan bomen en all around. Als groundbitch hielp hij een arborist en kroop af en toe (uiteraard) zelf in de bomen. Pure Monkey Business. Ik speelde “B-dazzled” in Cafe Affair en als floorbitch was ik gespecialiseerd in het rondsprinten van borden en koffies. Af en toe muisden we er van onder voor een hikeske hier of een uitstapje daar. Maar het echte reisgevoel bleef voor even in de kast…
We tikten wel een goedkope en oerdegelijke tweedehands stationwagen op de kop, kregen wat afgedankte matrassen cadeau en boksten een knal van een planning in elkaar voor de laatste twee maanden in dit droomland. Na al die maanden travakken hadden we (vooral ik) een boost nodig om de eentonigheid van ons af te schudden. Ons avontuur in Harwoods Hole slaagde daar in als geen ander. Lees hier het hele verhaal en bekijk hier ons filmpje!
Vanaf november rest er ons nog een mooie zes weken in Tasmania.
En 9 december keren de pikeypisces dan eindelijk weer naar huis…
Pikeypisces 